Кәметияұлы Оралбай

Кәметияұлы Оралбай

1976 жылы Моңғол Халық Республикасының Баян –Өлгий  аймағында дүниеге келген. 1998 жылы Қ.Жұбанов атындағы Ақтөбе университетінің филология факультетін бітірген. Ақтөбе қалалық №24 орта мектепте мұғалім, облыстық телерадиокомпанияда редактор болды. Республикалық, облыстық ақындар айтысына қатысып жүлдегер атанған.
 Кәметияұлы О: Өмірбаян мен өлеңдері // Жәдігер: Ақтөбе өңірінің әдеби антологиясы / Ред.алқасының төрағасы Сағындықов Е.- Ақтөбе, 2006-378 б.
Кәметияұлы О. «Жыр жалына жармасумен келемін.» -Керек.инфо.-2008.-29 мамыр.
                                          Жар салу
                               Менде бүгін –қуаныш, қалыс қалма!
                               Хабарымды айта бар таныстарға.
                               Ат аяғы баспайтын алыстарға,
                               Құс қанаты жетпейтін ғарыштарға.
                               Жаңғырық сал,
                               Естісін ағыстар да,
                              Сауын айтып сыбдырлап қамыс қарға.
                              Төрт мұхиттың толқыны тоғысқанда,
                              Көбік шашып.
                              Аспанға шоқ ұшқанда.
                              Осы тойдың ұшқыны боп ұшқанда.
                              Ақ тілегін тиетіп алпыс нарға
                              Қалмай келсін, ағайын намыс барда.
                              Танысайық, бермен кел, алыс барма.
                              Қошеметтеп, қол соғып қарсы алайын,
                              Келсе егер бұл тойға арыстар да!

                                         Анашым алаңдайды
Газетке бір өлең жазсам деп жүрмін,
Мейірімі мол ғалам жайлы.
Дүниедегі ең асыл Адам жайлы,
Яғни, Анам жайлы.
Осындай шет жүргенімде
Анашым алаңдайды.
Қорғасын төзімін тарамдайды.
Мені іздеп жаһанды аралайды,
Жан дауысымен «балам» дейді,
Бірақ мені ешқайдан таба алмайды.
Желге жүгіреді,
Жел қашып жоламайды.
Жерге үңіледі,
Жер тұнжырап қарамайды.
Көкке телміреді,
Ол жайын сұрамайды.
Күнге қарап күрсінеді,
Күн күліп дуалайды.
Түнде бір жарық жұлдызға қарайды,
Ұлын сол жұлдызға балайды.
Алақанына алмақ болады...
Бірақ қаламайды,
Өйткені Анам үшін
Аспандағы жұлдыз да
Өз ұлындай бола алмайды...
Сондықтан өлеңімді жолдайын
Мүмкін көз алдында «қарғасы» қараңдайды.
Әйтпесе бар төзімін тәмамдайды.
Өйткені мені ойлап ол
Жиі-жиі алаңдайды.