Теміров Болат

Теміров Болат 

(1938-1999)
Шалқар қаласында дүниеге келді.  Қаз-МУ-дің журналистика факультетін 1964 жылы бітірген соң аудандық «Шалқар» газетінде, облыстық телерадиокомитетінде, облыстық «Коммунизм жолы»  («Ақтөбе») газетінде, облыстық әкімшілікте қызметтер жасады. Қазақстан Журналистер одағы облыстық бөлімшесінің хатшысы болды.

Теміров Б. Сыр-сапар: Өлеңдер.- Алматы Жалын;
Теміров Б. Жыр-бесік: Өлеңдер. -Алматы: Жалын;
Теміров Б. Сыр-сапар: Өлеңдер.- Алматы: Жалын;
Теміров Б. Домалатпай: Өлеңдер.-Алматы: Жалын;
Теміров Б. Отымды үрле менің: Шығармалар жинағы. –Ақтөбе: «NOBEL», 2005.-504б.
Теміров Б: Өмірбаян мен өлеңдері // Жәдігер: Ақтөбе өңірінің әдеби антологиясы / Ред.алқасының төрағасы Сағындықов Е.- Ақтөбе, 2006.-288 б.
                                                  Өлеңім менің
                                  Төгілемін жыр болып, ағыламын,
                                  Тентек желден іздесең табыламын.
                                  Жалынамын, жан сәулем, тыныштық бер,
                                  Тыныштық бер жырыма, жалынамын.

                                  Көңілімнің толқынды күйі басым,
                                  Қоя тұр деп өлеңді қиыласың.
                                  Қоя алмаймын, жан қалқа, өлеңімді,
                                  Ағын болсаң, қалайша тыйыларсың.

                                  Жерім бар ма өзіңді түңілдірген,
                                  Өзім болып кеудеңе жырым кірген.
                                  Өлең – менің арманым жалғыз ғана,
                                  Тек арманның жолында жүгіндім мен.

                                   Қызығым да осында көрем деген,
                                   Өлең десе, әз жаным елеңдеген.
                                   Сондықтан да, жан сәулем, бір өзіңді,
                                   Мүсіндегім келеді өлеңменен.

                                   Құлақ күйі осы өлең көңілімнің,
                                   Адастырмас жұлдызы сенімімнің.
                                   Өлең – менің бастауы бақытымның,
                                   Өлең – менің нүктесі өмірімнің.

                                                     Өзің барда...
Самаладай жарқырап сағымды аспан,
Жол да табам өзіңе жаңылмастан.
Асығамын, анашым бір көруге,
Мен дегенде білемін, жаның басқа.

Ыстық сезім бойымды  билеп кірген,
Жолым алыс,  өзіңді сирек көрем.
Жүрегімде сап құрып жауар күндей
Сағыныштың бұлттары түйдектелген.

Отырғам жоқ қасыңда, көрші үйде мен,
Жүрегімді лаулаған желпиді өлең.
Сенің ғана арқаңда алшаң басып,
Маңдайыма үскірік жел тимеген.

Көктем келді тағы да көк перделі,
Көрмеппін-ау өзіңді көптен бері.
Айғыздапты, анашым беттеріңді
Қилы-қилы өмірдің өткелдері.

Саған деген  пәк менде сезім де, ар да,
Қарай-қарай жолыңа көзім талды.
Салиқалы азамат дегенменен,
Нәресте боп кетемін өзің барда.