Қуанышева Гүлімай

Қуанышева Гүлімай

1971 жылы Шалқар ауданының Аяққұм елді мекенінде туған. 1997 жылы Қ.Жұбанов атындағы Ақтөбе мемлекеттік университетінің филология факультетін бітірген. Өлеңдері республикалық баспасөз беттерінде жиі жарияланып жүр. Қазақстан Жазушылары одағының мүшесі.

 Қуанышева Г. Ай қызы - арман: Өлеңдер. -Ақтөбе: «А-Полиграфия» 2011.-112 б.

Әбішқызы Г. Дат, тақсыр тағдыр!: Өлеңдер. –Алматы: Жазушы, 2015.-192 б.

Қуанышева Г: Өмірбаян мен өлеңдері // Жәдігер: Ақтөбе өңірінің әдеби антологиясы / Ред.алқасының төрағасы Сағындықов Е.- Ақтөбе, 2006.-374 б.

Қуанышева Г: Өмірбаян мен өлеңдері // Гүл-ғұмыр: Батыр Ә.Молдағұлованың 80 жылдығына арналған ақтөбелік ақындардың  өлеңдер жинағы. -Ақтөбе, 2005.-103 б.

                                            

                                                    *        *       *

                                   Жанымның шырылы ұйқасып
                                  қоңырау үнімен,
                                  көзіме ештеңе түспей-ақ,
                                  жылағам шынымен.
                                  Сезімнің бағасы өтеулі
                                  ғұмырдың құнымен!
                                  ...Тəңірден күткенім тыным ең...
                                  Күмбірлеп үн шықты жадымнан.
                                  Өңімде естідім мұны мен.

                                  Ешкімге мен ғашық емеспін!
                                  Тұншыққыр,көмескі үн!
                                  Сезімді көзбе-көзкөргем жоқ,
                                  сеніммен тел өстім.
                                  У ішіп жүрсем де
                                  өзгенің ақысын жемеспін.
                                  Саусағын созғаны болмаса
                                  сан түрлі елестің,
                                  мен ғашықемеспін.
                                  Өллахи,ғашық емеспін!

                                                     ***

                                    Бетпе-бет.

                                   Əлем!
                                   Өзің Гүлімайды ұқпайсың.
                                   Сені кім ұқсын?!
                                   Аспанға ашық,
                                   жерге жұмықсың.
                                   Кеште күдік,
                                   таңда тұнықсың.
                                   Арсы-гүрсіге бүтін,
                                   тасыр-тұсырға сынықсың.
                                   Табаныңды қытықтар ма ем,
                                   тəбетің риясыз күлкіге құнықсын.

                                    Менің де үкілі еді Қамажайым.
                                    Əттең,сен бейнет биіне айналасың.
                                    Бір қарасаң – өзімсің!
                                    Бір қарасам–қайманасың!
                                    Қазанымның түбі қаспақты,
                                    суытпашы Құдайдың қойған асын.

                                    Іиең–ҚАЗАҚ! Дүние!
                                    Мен де соның бірі!
                                    Кеңірдегім құрсаулы,
                                    жаным сірі!
                                    Тамырыма балта шапқандай болсаң да
                                    дүр тозаңымның қайта ашылды бүрі!
                                    Содан да рухым берік,
                                    сөзім ірі!
                                    Қуандықтарым қасымда!
                                    Өтежандарым тірі!

                                   Ей,Дүние
                                   Байқайсың ба?
                                   Тəңірге дұғам өтімді!
                                   Өзім жұбатып алам,
                                   жылатсаң жетімді.
                                   Айдаһардың қоңын ойып,
                                   кессең,жамап алам етімді!
                                   Қара Ертіске қарсы ағыздың...
                                   Шашым жұлдың!
                                   Не тынды?!
                                    Қабырғамды қақыратқың келгенде
                                    Қара тырнағым көбесіне дейін бекінді!
                                    Екі айтқызба!
                                    Естіртпе ХАҚқа екі үнді!
                                    Маған бұрмағанда кімге бұрасың БЕТІҢДІ?!
                                    Мықты болсаң; ашып тастап келші дəтіңді!
                                    Басқаның керегі жоқ!
                                    БҰР БЕТІҢДІ !!!

*       *       *

                                   Айырмастан соры қайда,бақ қайсы...
                                   қыршып өтіп бара жатыр ақ қайшы.
                                   Қойын-қонышы шұрық-тесік дүние-ай,
                                   абайсызда түсіресің...таппайсың!

                                   Көзің жасы араша емес, мақұлдау.
                                   Мəртім еді, мұзды ақиқат шақырды-ау.
                                   Жəннəт сынды жамбастағы ақ орам,
                                   мəйіт кетті. Кетті мəйіт батылдау.

                                   Намаз саптап тəубешіл мен сауғашыл,
                                   жасық қалды жая жаздап жауға сыр.
                                   Құба жонда қабырғасы қайысқан
                                   құлындарын жұбатып жүр нау ғасыр.

                                   Куə-куə, куəдүрім сан қайғы.
                                   Бақи айтса,танбайды.
                                   Фəни кештеу аңдайды.
                                   О мен бұ-ның жігі–қара құлпытас!
                                   Соғып жатыр,соғып жатыр маңдайды.

                                   Ақиретке айтам ақтық бітімді, ел!
                                   Тебен боламақ қалтасын бүтіндер!
                                   Тігіс тістеп, қалам мəңгі тіреліп!
                                   Не жыртығын жамап қайтам.
                                   Күтіңдер!