Палман Лаура
1980 жылы 1 қазанда Қызылорда облысы, Шиелі ауданы, Еңбекші ауылында туған.
«Қазақстан-Ақтөбе» телеарнасының редакторы.
* * *
Бітті ме «Жаз» әні біздегі,
Өшті ме өткеннің іздері...
Сезім де сарғаяды екен-ау,
Жапырақ сияқты күзегі.
Қалдық па жылусыз, жүрексіз,
Жарықсыз, білесің, түнекпіз.
...Көңіл де күздегі аспандай,
Жылайды ретті, ретсіз.
Күзді көр, сол күзден көр Мені,
(Жазбенен жоғалған жөн бе еді...)
Сары алап –Мендегі сағыныш,
Суық жел – салқындық Сендегі.
Мендік тән салқынға шыдар ма,
Сары күз сырымды ұғар ма?
Хат алып кетпейді құс біткен,
Қатыгез боп алған бұлар да.
Тамшыдан шық болып жылаған,
Сол әннің жалғасын сұрағам.
«Жаз» әні кілт тоқтап қалғанда,
Сырт етіп «Жапырақ» құлаған.
«Әні» жоқ «Өлең» жүр өлкемде,
Мәні жоқ «Жыр» жазып ертеңге.
Біздегі «Жаз әні» бітіпті!
Күзден «Күй»
сұрасам...Шертер ме?
* * *
Мен Ләйлі емеспін, мәңгүрт ететін Мәжнүнін,
Сен емессің Жұматай, Ләйләға айтқан назды үнін.
Лағылдан жаны жаралған Лаура ханымға кешегі,
Кереметтерін жеткізген Петраркалар аз бүгін.
Мен Лаурамын, бір ақын арманына балаған,
Тек бақытты болғам жоқ, сүйсе дағы сол адам.
Әдемі өлең, асыл жыр арналса да, қайтейін,
Өтіп кеткен секілді ала мысық арадан.
Өлең деген өлкеде қыдырғам-ды өңімде,
Бәрі уақытша болса да, сол да демеу көңілге...
Мені сол кез сүйгенсің, сағынғансың, бірақ та,
Жұбатқан жоқ жырларың, жылаттың ғой,
Оның не?
Теберік қып тәніме сыйлап кеттің түндей мұң,
Жазғырмаймын сені түк, тек өзімді тілдеймін.
Жұдырықтай жүрекке жұп-жұмыр ғып сыйлаған,
Өлеңіңді сағынам,
Өзіңді ме?
Білмеймін...
* * *
Өлмелі халде жүрмін мен өлең құрамай,
«Ақ қардай» аппақ арманым қалған ұнамай...
«Қап-қара жерге құлаған» кеше құрбыңды,
Жұбатып жырмен тұрғызып алшы, Құралай!
Жыр іздеп түнде жөнсіздеу шығар жортуым,
Ішінде қалып өлсем ғой өлең өртінің.
Қарманған сәтте «Тіл қататұғын тағдырға,
Мықты» емес екем,
түсінемісің,Толқыным?
Жырқұмар жанды жұбатып әлек уақыт құр,
Сонда да жүрек батпандай мұңға батып тұр.
Өлеңнің иісі бұрқырап
тұрған қолыма,
«Бақыттың гүлін» ұсынып көрші,Бақытгүл!
Талғажау етіп «бақшаңнан» тергем әрнені,
Жылағам сосын, (менде өзге ермек бар ма еді).
«Ауа мен Айды, Күнді де қажет етпеймін»,
Танакөз, өзің өлеңмен емдеп ал мені...
Оралар ма екен адасып жүрген арманым,
Жол табам ба екем, аян да емес алдағым.
Тіршілігімнен түнерген бұлтты ысырып,
Тірілтетұғын жыр жазыңдаршы, Жандарым!
