Арынова Сымбат Мұратқызы
1996 жылдың 25-желтоқсанында Өзбекстан Республикасының
Науаи облысы, Тамды ауданында дүниеге келген. Қазіргі таңда Қ.Жұбанов атындағы
Ақтөбе өңірлік мемлекеттік университетінің студенті. Алғашқы өлеңдері 2014 жылы
«Өмірім - Өлең» атауымен «Ақжар-АБК» баспасынан жарық көріп, «Ақтөбе»
баспасынан 2017 жылы басылып шыққан «Жас қанат» студенттер жинағына, «Жауқазын»
жастар жинағына енген.
Сымбат Арынова Семейдегі «ІІ Республикалық Абай
оқуларының», Түркістандағы «ІІ Республикалық Ақберен» байқауының, Маңғыстау
облысындағы Қазақстанның халық жазушысы Әбіш Кекілбайұлының шығармашылығына
арналған «Аңызға айналған Абыз» ІІ Республикалық көркем-сөз оқу шеберлерінің
арнайы марапат иесі. Мұқағали Мақатаев шығармашылығына арналған облыстық
«Соғады жүрек» байқауында Бас жүлдені, Ф.Оңғарсыноваға арналған «Өмірін өлеңмен
өрнектеген арулар» атты қыз-келіншектер арасындағы қалалық жыр мүшәйрасында І
дәрежелі орынды, Тәуелсіздік күніне арналған «Мен жанбасам лапылдап...» атты
облыстық жас ақындар мүшәйрасында ІІІ дәрежелі орындарды иемденген облысымыздың
жастарының бірі.
Жазбаймын енді...
Жазған
ең. Жаздың. Жазасың.
Мазаландың-ау.
Дегенмен,
аласың
кімнің мазасын
Жапырақ-қағаз
өлеңмен.
Бөлістің
жұртпен.
Мән
қайда?
Қағазға жаздың
қайғыңды.
Жазылып
тұрса маңдайға
Жазып
бітерсің қай мұңды?!
Жемейді-ау
ешкім бұлай қам...
Тағы
да жаздың өкпеңді.
Жазып
болдым мен... шын айтам,
Жазған-ау,
жүрек сөкпе енді.
Жүзіме қонған күлкімді
Алады
тартып кім менен.
Құбылсын
күн, түн мың түрлі,
Жазбаймын
енді
...мұңды өлең...
Мен түнергенде...
Мен
түнергенде,
Құмырсқадай
килігіп бір санама
Ғаламның
тұңғиығы кірер демде...
Әншейінде
ұялып пана ететін
Қызаруы
бетімнің бергісі боп,
Бетім
түгіл басыммен кірер жерге
Сыймай кетіп,
Безіп
кетем Жер дейтін кілемнен де.
Мен
түнергенде,
Тұнжыраған
төстегі тар қапасым
Топыраққа
сіңгендей сіңер кеңге...
Сен
білгенді бес қолдай білем мен де,
Бірақ...
Дәл сол кезде...
Төбесінен құс өткен албастыша
Көмейімді
тескенше күліп алып,
Жылап
қалып жатамын күлер жерде.
Мен
түнергенде,
Жұтып алар
аспанды түгел демге
Керек
қылмай кетемін шабытты да...
Дей
шығарсың:
Көкірегі
әйтеуір кілең керме.
...Жеткізбей
кететінмін жүгенді ерге,
Бірақ...
Дәл осы сәт...
Пысқырып
та қарамай өте шығар
Анау, мынау, пәленше-түгендерге
Тіпті...
Қаруымды
қолыммен бір сілтейтін
Қалмаған
ба апыр-ау жігер менде.
Жоқ!
Жүрегімде өсе алмай жігер жатыр.
Жұбатпақ
боп мүсіркеп, мейірленбе,
«Жыла»
деме!
Тек
қана «жігерлен» де.
Мендік
бұлдыр әлемге еніп кетпей,
Еріп
кетсем.
Әкетсе
әлеміне
Сол
артық мың ерден де.
Кеп
қалады, білемін, әне-міне,
Жауап
бермей жатсам да сәлеміне
Келтіреді
тілімді
Махаббаттың
мұнтаздай кәлеміне
Мен
түнергенде!
Періштеге Періште пейілден...
(Ф.Оңғарсынова жайлы)
Тәкаппар Аспан, көшпенді Бұлттар, заңғар Күн,
Мен жырлаудамын,
Менің Музама таңданғын.
Ақтарайыншы жүректерін бір ағытып,
Мақтауға емес, мақтануы тиіс жандардың...
Өлеңдегі өлмес кіршіксіз менің тақуам –
Шабыт-ау, сені Жердің бетіне шақырам.
Періште кейіп – қара өлең Падишасына
Тіл қатайыншы Адамзаттардың атынан.
Падишам емес, Періштем болшы!
...Таңғы үміт...
Қаламнан басқа ғаламның бәрі қалды ұмыт.
Естимісің сен?
...шықпасын даусым қарлығып,
Құлақта қалсын жаңғырық.
Сезіндім.
Не бұл?
Сенделген сезім сызы ма?
Жоқ...
Тағдырыңды емес, талантыңды бер қызыңа.
Мінезіңді бер, пенде-ғұмырға өлеңнен
шындық қосайы, шыдай алмасын тұзына.
Мен сен емеспін, бірақ өзіңдей арлымын.
«Әйел затымын!»
Бес елі сорым,
Бар құным!
Көктегі туым – жаулығым,
Қуатыңды бер, намысты етейін барлығын.
Сендегі оттың мендегі мынау – күйі – ұшқын...
Періште емен, бірақ өлең боп жиі ұштым.
Мен Алланың құлы, сенің қызыңмын,
Ендеше,
Сенің жолыңмен жүріп өтуге тиіспін.
Келісемісің?
Ал мен бір сәт те келіспен!
Шабыттың шалқар суын ішейін сен ішкен,
Бірақ...
Өзімнің қалдырайыншы ізімді
Сен жазбағанды жазып кетейін, Періштем!
Шабыт әкелші Пейіштен.
